This is a reproduction of a book published before 1923. This book may have occasional imperfections such as missing or blurred pages, poor pictures, errant marks, etc. that were either part of the original artifact, or were introduced by the scanning process.Jerzemu i Andrzejowi z gorącym podziękowaniem W szpitalu czekało na mnie miejsce pod samym oknem z rachitycznym drzewem na horyzoncie. Nie pierwszy raz byłem w szpitalu i znałem panujące tam obyczaje. Tym razem w pokoju czteroosobowym numer 44 dostałem najlepsze łóżko. Zlustrowałem towarzyszy niedoli, dokonując podstawowej klasyfikacji. Czy i co czytają, a może zobojętnieni — wpatrują się w sufit, drzemią skuleni. Czytali jednak wszyscy. Sąsiad trzymał tygodnik „Nie”, na łóżku drugiego leżało „Forum” — przegląd prasy światowej. W przeciwległym kącie pokoju widać było z daleka kolorowe „Fakty” z panienkami i sensacyjnymi tytułami. Wszyscy panowie byli w wieku wczesno– lub późnoemerytalnym. I wszyscy czekali na mniej czy bardziej skomplikowane zabiegi, którym miano poddać ich skołatane, niezbyt już sprawnie funkcjonujące serca. Położyłem się na łóżku i szeroko niczym barykadę rozpostarłem „Rzeczpospolitą”. W pokoju toczyła się ożywiona dyskusja. Moi współtowarzysze tytułowali się nawzajem „panie pułkowniku”, powoływali na znajomość z generałem, dyktatorem od stanu wojennego i pierwszym sekretarzem. Jeden wspomniał z rozrzewnieniem, jak na manewrach generał pochwalił jego śmiałe posunięcie taktyczne i zaproponował ściślejszą współpracę. Drugi miał świeższe wiadomości, bo niedawno spotkał generała podczas pogrzebu na cmentarzu wojskowym. Generał po uroczystościach sam podszedł do niego, pytał o zdrowie, a także opowiadał, ile radości przysparza mu wnuczka. Ta pogodna raczej konwersacja nie była całkiem pozbawiona akcentów krytycznych pod adresem generała. Panowie pułkownicy zgodzili się, że niezwykle długo podejmował wszelkie decyzje, stanowczo zbyt długo, jak na naczelnego wodza. Tak doszli do stanu wojennego. Współczuli generałowi, który tyle nocy nie przespał, podejmując tę słuszną i konieczną decyzję. W tym momencie do dyskusji włączyły się „Fakty” — czyli porucznik rezerwy, ale za to przeszkolony do służby w specjalnych jednostkach. Nie pojmował, dlaczego obecny szef postkomunistów wypiera się przynależności do tej formacji będącej elitą intelektualną w wojsku, gdzie każdy zna biegle co najmniej dwa języki zachodnie. Sam, inżynier z zawodu, nie krył, że zarówno w tym pokoju, jak i naturalnie w szpitalu, jego pozycja jest uprzywilejowana. Koncern, w którym do niedawna był jednym z prezesów, łożył na ten szpital znaczne sumy, czemu zawdzięcza specjalne względy. Chwalił też stan wojenny, sprawność organizacyjną, logistykę, a także perfekcyjne dowodzenie sztabowe generała w ciemnych okularach. Słuchałem zza „Rzeczypospolitej” rozgadanych i zadowolonych z siebie rozmówców, powtarzając w duchu: — Wojtuś, siedź lepiej cicho, twój wspaniały doktor kardiolog wciąż ci mówi — żadnych emocji, napięć, stresów, nie denerwuj się, bo tętno skacze w górę, płytki wariują. Nie przekonasz ich do swoich racji, to nie czas i miejsce, czeka cię trudny zabieg. Najważniejszy dla ciebie jest spokój, wycisz się maksymalnie. Nie zostawiono mnie jednak w spokoju. Pułkownik, który najlepiej znał generała w ciemnych okularach, zapytał uprzejmie, ale trochę prowokacyjnie: — Bardzo przepraszam, ale dlaczego tak ostentacyjnie nie włącza się pan do naszej rozmowy?— Nie mam odwagi zabierać głosu w tym gronie — powiedziałem. — Nigdy nie byłem w wojsku, mam kategorię: niezdolny do służby liniowej, a słuchając panów, cieszę się, że dożyłem czasów, gdy już nie obowiązuje jedność polityczno–ideowa, i mam diametralnie inne zdanie na temat stanu wojennego i PRL–u. Generałowi mam wiele do zawdzięczenia, bo dzięki niemu wyrzucono mnie z redakcji i poczułem się wolny jak nigdy. A ponieważ w Europie, nawet wschodniej, nie umiera się z głodu, postanowiłem pytać różnych ludzi o jedno: — Która to już wojna w pana życiu? W grudniowe dni 1981 roku nie funkcjonowały telefony, poszedłem więc do znajomego majora Tomasza Zana, który mieszkał najbliżej. I tak go odwiedzałem przez prawie dwa lata, aż zgromadziłem materiał do książki Ostatni z rodu. A stary Zan miał co opowiadać, bo walczył w niejednej wojnie. Dalej powiedziałem tak: — Zazdroszczę panom pewności, że macie rację i wasza ocena tych niewątpliwie historycznych wydarzeń jest jedyną trafną. Spory o Powstanie Listopadowe, w którym podchorążowie strzelali do swoich dowódców, toczą się do dziś, chociaż tyle lat minęło od tych wydarzeń. O Powstanie Styczniowe, Powstanie Warszawskie nie ustają spory, zmieniają się relacje, spojrzenia i oceny. A „Solidarność” — pierwsze w naszej historii bezkrwawe powstanie ogólnopolskie? Stłumił je i spacyfikował ten tak chwalony przez panów generał, broniąc socjalizmu jak niepodległości. Pułkownik, który mnie sprowokował, wyraźnie się ożywił, a może zdenerwował, bo usiadł na łóżku. Na szczęście nie kontynuował wątku stanu wojennego, tylko zajął się filomatami i Mickiewiczem. Trzeba przyznać, że nie były to wiadomości ze szkoły czy uniwersytetu. Zadawał wnikliwe, oryginalne i szczegółowe pytania o procesie przygotowanym w 1823 roku przez namiestnika Nowosilcowa w Wilnie. Wiedział nawet, ile lat Tomasz Zan–Promienisty przebywał jako zesłaniec na Syberii. Był błyskotliwym rozmówcą z fenomenalną pamięcią, typ przedwojennego inteligenta, dzisiaj już rzadkość. Sprawdzał moje wiadomości. Zainteresował się książką o Zanie. Chętnie mówiłem o losach ostatniego z rodu, kapitana Tomasza Zana, podczas wojny z bolszewikami w 1920 roku, a potem w 1939 roku z Niemcami i z sowiecką Armią Czerwoną, gdy jako szef sztabu 30. Poleskiej Dywizji Piechoty Armii Krajowej w sierpniu 1944 roku szedł na odsiecz Powstaniu Warszawskiemu. Panowie zamilkli, swobodnie więc opowiadałem o ludziach, których życie opisałem. Jestem z nimi bardzo związany i chociaż nie żyją, to zawsze pamiętam o nich w modlitwie. Opowiadałem z takim przejęciem, jakbym to ja był inżynierem porucznikiem rezerwy zrzuconym na tyły wroga. Gorącą, dramatyczną opowieść przerwało wejście pielęgniarki. Pierwszego na stół wezwano pułkownika, który czytał „Nie”. Przywieźli go po dwóch godzinach. Owinięty prześcieradłem musiał leżeć bez ruchu, nie wolno mu było nawet podnieść głowy, i musiał pić wodę przez rurkę. Wkrótce i ja wróciłem po zabiegu i muszę przyznać, że koledzy opiekowali się nami niezwykle. Opatulali nas, zmieniali butelki wody optymistycznie zwanej „Źródłem życia”. Trochę cierpieliśmy, skończyły się więc dyskusje i opowieści. Noc była koszmarna. Gorąco, duszno, a leżeć trzeba było ciągle w tej samej pozycji. Do głowy cisnęły się najgorsze myśli. Nie zmrużyłem oka. Jeden z pułkowników chrapał nieustannie we wszystkich możliwych tonacjach. Drugi niespokojnie krzyczał przez sen i wydawał sprzeczne rozkazy. Inżynier porucznik całą noc słuchał radia. Kiedy wczesnym rankiem weszła salowa, nikt już nie spał, i to ona odezwała się pierwsza: — Ale zaduch! — i wyszła z „kaczkami”, a ja z lekkim sarkazmem powiedziałem:— Sami inteligenci, a tu przychodzi prosta kobieta, może nawet ze wsi. I co mówi? Nie pozostaje nam nic innego, jak spojrzeć prawdzie w oczy, panowie oficerowie! — stwierdziłem. Pułkownik, którego czekała ciężka operacja serca, admirator generała, stanu wojennego i romantyzmu, przejął dowództwo. — Wywietrzyć pokój! — rozkazał.— Jest mróz i możemy się zaziębić — zaoponował inżynier porucznik.— W naszym wieku zapalenie płuc bywa początkiem końca — podważył rozkaz towarzysza broni leżący wciąż nieruchomo pod kocykiem najbliższy sąsiad.— Zażądam dodatkowych kocy! Pułkownik wyskoczył z łóżka i pobiegł na korytarz wydawać dalsze rozkazy. Przyniesiono dodatkowe koce i do pokoju wpłynęło cudowne, rześkie, mroźne powietrze. Świtało, wszyscy odetchnęli z przyjemnością. Gdy zamknięto okno, radość wstającego poranka sprawiła, że powiedziałem głośno: — Pora się pomodlić. Wszyscy zareagowali śmiechem. A kiedy umilkli, przeżegnałem się i po cichu odmawiałem pacierz. Gdy skończyłem, odezwał się pułkownik, czytelnik tygodnika „Nie”. — Zawsze pan tak ostentacyjnie manifestuje swoje preferencje religijne? — zapytał.— To nie manifestacja, panie pułkowniku. Nauczono mnie tego w domu. Modlę się, odkąd pamiętam, rano i wieczorem. Nawet w szpitalu klękam przy łóżku, ale teraz, jak pan wie, nie wolno nam się ruszać.— A panu pułkownikowi przeszkadza, jak ktoś się modli? — nieoczekiwanie wziął mnie w obronę pułkownik od świeżego powietrza.— Nie lubię ostentacji religijnych, żyjemy w państwie świeckim, a nie kościelnym — kategorycznie oznajmił pułkownik.— Bądźmy tolerancyjni — starał się łagodzić inżynier porucznik, który przez całą noc słuchał radia. Pułkownik zaś, który wyraźnie brał mnie w obronę, kontynuował: — Panowie, bądźmy szczerzy, gdyby nie najnowsze zdobycze medycyny, żaden z nas już by nie żył. Nie ma się co oszukiwać i udawać, że nie ma śmierci. — Ma pan rację — poparłem pułkownika. — Ale uznając zdobycze współczesnej medycyny, biorę też pod uwagę ingerencję i opiekę mojego Anioła Stróża.— Bardzo przepraszam — pułkownik od świeżego powietrza zwrócił się do mnie — może to niedyskretne pytanie, ale jestem ciekaw, co pan teraz robi?— Jeżdżę po Polsce i zbieram materiały do nowej książki. Zatrzymuję się w klasztorach, rozmawiam z zakonnikami, którzy za PRL–u ukończyli studia prawnicze, ekonomiczne, techniczne, socjologiczne i mieli dobre posady. W bardzo trudnym dla polskiego Kościoła czasie, gdy Prymas był zaaresztowany, a księża za niepraworządne kazania dostawali wieloletnie wyroki, moi bohaterowie wstępowali do zakonu o bardzo ostrej regule — do dominikanów.— Dominikanie — psy Pana Boga, i ich hasło: Contemplata aliis tradere… — wtrącił pułkownik.— Tak, panie pułkowniku — wróciłem tymczasem do przerwanego wątku — o śmierci trzeba nie tylko mówić, ale też myśleć, może nawet codziennie? Zacytuję tu mojego filozoficznego guru, dominikanina ojca Józefa Marię Bocheńskiego: „Śmierć jest bezpowrotną utratą świadomości, a więc nie może być spotkania z własną śmiercią. Kiedy my jesteśmy, nie ma śmierci, a kiedy śmierć jest, to nie ma nas. Dlatego też umiera się zawsze samotnie”. Dyskusję przerwało wejście kardiochirurga. Najpierw zbadał mnie, słuchał, o nic nie pytał. W pokoju panowała idealna cisza. — Może pan iść do domu, wszystko w porządku, ale proszę nie zapominać, że ma pan jednak chore serce. Bardzo chore. Mój sąsiad musiał jeszcze zostać w szpitalu. A inżynier — porucznik z wpływowego koncernu — za chwilę szedł na stół. Pułkownik, wielbiciel filomatów i filaretów, usłyszał słowa, których wolałbym nawet nie być świadkiem: — Stan pana jest taki, że lepiej na razie nie operować, musimy poczekać… Byłem zaskoczony takim publicznym postawieniem sprawy, ostrym, bez niedomówień. Doktor wyszedł z pokoju, a ja zadowolony szykowałem się do wyjścia. Wreszcie przyszła chwila pożegnania moich towarzyszy niedoli. Kiedy podszedłem do pułkownika od filomatów, ten wstał, mocno ścisnął mi ramię i cicho powiedział: — Chciałbym z panem porozmawiać na osobności. Wyszliśmy na korytarz, gdzie nikt nie zwracał na nas uwagi. — Pan nawet nie wie, ile mi dało spotkanie z panem, trudno to wyrazić. I za to panu bardzo dziękuję. — Uścisnął mi rękę mocno, jak przystało na silnego, stanowczego człowieka. Skinął głową po wojskowemu jak generał z ciemnymi okularami. Wyszedłem na dwór, był tęgi mróz, świeciło słońce — piękny zimowy dzień. Na niebie ani chmurki. Może się jeszcze kiedyś spotkamy… Krynica, maj 2005 roku Wojciech Wiśniewski urodzony w 1933 r. – dziennikarz, stały korespondent „Dziennika Polskiego” wydawanego w Londynie, autor kilkunastu książek, w tym Ostatni z rodu, Pani na Berżenikach, Tego nie dowiecie się z książek....
Takie rzeczy możemy zobaczyć (jeszcze) w praktycznie każdym zakątku naszego kraju. Niech nas ręka boska broni od ingerencji i dalsze niszczenie tego, co nie
(Karol Kurpiński - Franciszek Karpiński) Kiedy ranne wstają zorze,Tobie ziemia, Tobie morze,Tobie śpiewa żywioł wszelki,Bądź pochwalon, Boże wielki!A człowiek, który bez miary,Obsypany Twymi dary,Coś go stworzył i ocalił,A czemuż by Cię nie chwalił?Ledwie oczy przetrzeć zdołam,Wnet do mego Pana wołam,Do mego Boga na niebie,I szukam Go koło siebie. (Pieśń pochodzenia francuskiego, śpiewana w Lourdes. Tekst francuski napisał w 1873 r. o. Gaignes z Lucon)Po górach, dolinach rozlega się dzwon,Anielskie witanie ludziom głosi on:Ave, Ave, Ave Maryja,Zdrowaś, Zdrowaś, Zdrowaś dziewczynka szła po drzewo w las,Anioł ją tam wiedzie, Bóg sam wybrał czas. Legenda: inc, incipit - incipit - z braku informacji o tytule pozostaje cytat, fragment tekstu z utworu abc (?) - text poprzedzający (?) jest mało czytelny (przepisywanie ze słuchu) abc ... def - text jest nieczytelny (przepisywanie ze słuchu) abc/def - text przed i po znaku / występuje zamiennie abc (abc) - wyraz lub zwrot wymagający opisu, komentarza (abc) - didaskalia lub głupie komentarze kierownika
Karolina Cicha Kiedy Ranne Wstają Zorze كلمات أغنية: לכה דודי לקראת כלה / פני שבת נקבלה / Kiedy ranne wstają zorze, / Tob Deutsch English Español Français Hungarian Italiano Nederlands Polski Português (Brasil) Română Svenska Türkçe Ελληνικά Български Русский
Bóg się rodzi Królowa polskich kolęd – tak nazywana jest kolęda Bóg się rodzi. Autorem słów jest Franciszek Karpiński (1741-1825). To on napisał też pieśń „Kiedy ranne wstają zorze”. Tekst kolędy Bóg się rodzi ukazał się w śpiewniku „Pieśni nabożne” (1849) i miał wtedy tytuł „O narodzeniu Pańskim”. Nie było tam jednak informacji na temat nut. Wersja polonezowa kolędy, którą znamy obecnie, pochodzi z XIX wieku, a autorem muzyki prawdopodobnie jest Karol Kurpiński. Z powodów patriotycznych akcentów ta kolęda miała się stać polskim hymnem narodowym. Być może zamiast „Mazurka Dąbrowskiego” teraz śpiewalibyśmy każdemu złotemu medaliście „Bóg się rodzi”. W okresie zaborów zakazano śpiewania fragmentu „błogosław ojczyznę miłą”. Zamiast tego można było śpiewać „błogosław krainę miłą”. W późniejszym czasie dopisano kilka kolejnych zwrotek. Ich autorem jest Gustaw Ehrenberg (1818-1895). To właśnie wtedy ta kolęda jeszcze bardziej stała się pieśnią patriotyczno-religijną. Od jakiegoś czasu kolęda „Bóg się rodzi” umieszczana jest w śpiewnikach różnych wspólnot chrześcijańskich, ma więc charakter ekumeniczny. > Ciekawostki o kolędach Bóg się rodzi, moc truchleje – słowa kolędy Bóg się rodzi, moc truchleje, Pan niebiosów obnażony; ogień krzepnie, blask ciemnieje, ma granice Nieskończony. Wzgardzony – okryty chwałą, śmiertelny – Król nad wiekami! A Słowo Ciałem się stało i mieszkało między nami. Cóż masz, niebo, nad ziemiany? Bóg porzucił szczęście twoje, wszedł między lud ukochany, dzieląc z nim trudy i znoje. Niemało cierpiał, niemało, żeśmy byli winni sami. A Słowo… W nędznej szopie urodzony, żłób mu za kolebkę dano! Cóż jest, czym był otoczony? Bydło, pasterze i siano. Ubodzy, was to spotkało, witać Go przed bogaczami! A Słowo… Potem i króle widziani cisną się między prostotą, niosąc dary Panu w dani: mirrę, kadzidło i złoto. Bóstwo to razem zmieszało z wieśniaczymi ofiarami. A Słowo… Podnieś rękę, Boże Dziecię, błogosław ojczyznę miłą, w dobrych radach, w dobrym bycie wspieraj jej siłę swą siłą, dom nasz i majętność całą i wszystkie wioski z miastami. A Słowo… Polskie kolędy i pastorałki – teksty kolęd Najpopularniejsze polskie kolędy – teksty kolęd • Tekst kolędy Bóg się rodzi • Tekst kolędy Cicha noc • Tekst kolędy Do szopy, hej pasterze • Tekst kolędy Dzisiaj w Betlejem • Tekst kolędy Gdy się Chrystus rodzi • Tekst kolędy Gdy śliczna panna • Tekst kolędy Jezus malusieńki • Tekst kolędy Lulajże Jezuniu • Tekst kolędy Mędrcy świata • Tekst kolędy Oj maluśki, maluśki • Tekst kolędy Pójdźmy wszyscy do stajenki • Tekst kolędy Przybieżeli do Betlejem • Tekst kolędy Wśród nocnej ciszy • Tekst kolędy W żłobie leży Polskie kolędy – teksty kolęd w > Kolędy ciekawostki Kolęda – pierwotnie radosna pieśń noworoczna, która współcześnie przyjęła powszechnie formę pieśni bożonarodzeniowej (nawiązującej do świąt Bożego Narodzenia). Utrzymywana najczęściej w konwencji religijnej, początkowo wywodząca się z tradycji ludowej, w późniejszym okresie komponowana jest również przez wielu wybitnych kompozytorów. Odmiana kolędy o wątkach zaczerpniętych z życia codziennego nazywana jest pastorałką, która w odróżnieniu od kolędy we współczesnym, potocznym tego słowa rozumieniu, nie jest wykorzystywana w chrześcijańskich nabożeństwach religijnych ze względu na swój świecki charakter. W liturgii Kościoła Katolickiego kolędy wykonuje się od mszy o północy w święta Bożego Narodzenia (noc 24/25 grudnia) czyli od Pasterki, do święta Chrztu Pańskiego (niedziela po 6 stycznia). W polskiej tradycji dopuszcza się śpiewanie ich do Święta Ofiarowania Pańskiego (2 lutego). Termin kolęda wywodzi się najprawdopodobniej od łacińskiego calendae i oznaczał w dosłownym tłumaczeniu „pierwszy dzień miesiąca”. Kolęda swe źródła ma w obchodach rzymskich Kalendae styczniowych (mensis Januarius). Był to szczególny dla Rzymian pierwszy dzień miesiąca, ponieważ 1 stycznia, począwszy od 153 roku przed narodzinami Chrystusa, konsulowie rzymscy obejmowali swój urząd. Z czasem, od 46 roku dekretem Juliusza Cezara 1 stycznia został oficjalnie ogłoszony jako początek roku administracyjnego. Z tej okazji w Rzymie odwiedzano się, składano sobie podarki i śpiewano pieśni. Zwyczaje te przejęło chrześcijaństwo, łącząc je z okresem Bożego Narodzenia, uważanym za początek rachuby nowego czasu. Jest to jeden z najważniejszych aspektów Bożego Narodzenia. Zobacz też: > Boże Narodzenie na świecie – w różnych krajach > Jarmarki bożonarodzeniowe w Polsce > Najsłynniejsze świąteczne hity muzyczne > Słynne jarmarki bożonarodzeniowe w Polsce i Europie | Tags: Boże Narodzenie, Wigilia, kolędy, słowa kolędy, pastorałki, Bóg się rodzi, wieczerza wigilijna, gwiazdka, najstarsza polska kolęda, śpiewanie kolęd, kolędy polskie utwory, kolędy spis, kolędy bożonarodzeniowe, jakie są kolędy, tekst kolędy, Bóg się rodzi Karpiński, Bóg się rodzi polonez, polskie kolędy lista, tradycyjne kolędy polskie, najpiękniejsze polskie kolędy, kolędy teksty
http://soliton.edubawi.pl/index.php?p248,rozni-wykonawcy-hymny-i-piesni-polskie-2cd"Hymny i pieśni polskie" - elegancki dwupłytowy album z muzyką patriotyczn
Reżyseria i scenariusz: Mateusz Głowacki na podstawie opowiadania Kiedy ranne wstają zorze Marka Nowakowskiego Zdjęcia: Marcin Banasiak Montaż: Wojciech Janas Kierownictwo produkcji: Natalia Mieszczanin Opieka artystyczna: Maciej Pieprzyca, Andrzej Ramlau Obsada aktorska: Błażej Wójcik, Maciej Ferlak, Dariusz Gnatowski, Juliusz Chrząstowski, Dariusz Chojnacki, Mirosław Bieliński, Anita Poddębniak, Tomasz Wojcieszak Rok produkcji: 2012 Czas trwania: 29' Lata 60. Polska. Wycieczka zakładowa jedzie autobusem na grzybobranie. Dyrektor ogłasza konkurs: kto znajdzie największego grzyba - ma premię. Od samych grzybów dla wycieczkowiczów ważniejsze jest jednak podlizanie się panu dyrektorowi. Film reprezentowany przez Krakowską Fundację Filmową. Strona filmu w Internetowej Bazie Filmu Polskiego Strona filmu na portalu Polish Shorts Pokazy festiwalowe: Play Poland Film Festival, festiwal objazdowy (2013) – pokaz 13th International Short and Independent Film Festival Dhaka, Bangladesz (2014) - pokaz filmPOLSKA, Niemcy (2014) - pokaz 37. Gdynia Film Festival (2012) - Nagroda dla najlepszego filmu w Konkursie Młodego Kina 31. Koszaliński Festiwal Debiutów Filmowych "Młodzi i Film" (2012) - udział w Konkursie Krótkometrażowych Debiutów Filmowych 19. Międzynarodowy Festiwal Filmowy Etiuda & Anima, Kraków (2012) - udział w Konkursie Etiuda 12. Międzynarodowy Festiwal Filmowy T-Mobile Nowe Horyzonty, Wrocław (2012) - udział w Konkursie Polskie Filmy Krótkometrażowe 11. Międzynarodowe Forum Niezależnych Filmów Fabularnych im. Jana Machulskiego, Warszawa (2012) - udział w konkursie 6. Festiwal Filmu i Sztuki "Dwa Brzegi", Kazimierz Dolny (2012) - II miejsce w Niezależnym Konkursie Filmów Krótkometrażowych 5. Ogólnopolskie Spotkania Filmowe "Kameralne Lato", Radom (2012) - Nominacje do Nagrody Polskiego Kina Niezależnego im. Jana Machulskiego 2013 w kategoriach Najlepsza reżyseria dla Mateusza Głowackiego, Najlepsza aktorka [dla zespołu aktorskiego] i Najlepszy aktor [dla zespołu aktorskiego] 9. Węgiel Student Film Festival, Katowice (2012) - Nagroda w kategorii najlepsza reżyseria dla Mateusza Głowackiego 6. Ogólnopolski Festiwal Filmów Amatorskich i Niezależnych Offeliada, Gniezno (2012) - Grand Prix w kategorii Studenci za potencjał artystyczny i warsztat oraz Wyróżnienie Jury Studenckiego 9. Festiwal Niezależnych Filmów Komediowych Barejada, Jelenia Góra (2012) - Nagroda Grand Miś w kategorii Tribute to Bareja Festiwal Złote Mrówkojady 2012, Lublin (2012) - II nagroda w Konkursie Filmów Studenckich 5. Festiwal Filmowy Drzwi, Gliwice (2012) - Brązowa Framuga w kategorii Fabuła w Konkursie Studenckim 9. Gliwicki Offowy Festiwal Filmowy GOFFR (2012) - III miejsce Festiwal Młodego Kina "Piękni Dwudziestoletni", Warszawa (2012) - Nagroda za najlepszą rolę żeńską dla Anity Poddębniak 28. Warszawski Festiwal Filmowy (2012) - pokaz w sekcji Panorama Polskich Filmów Krótkometrażowych 41. Lubuskie Lato Filmowe, Łagów (2012) - pokaz Slot Art Festival, Lubiąż (2012) – pokaz Międzynarodowy Festiwal Filmów Niezależnych im. Ireneusza Radzia „Publicystyka”, Kędzierzyn-Koźle (2012) – II nagroda w kategorii filmów studenckich 20. Ogólnopolski Festiwal Sztuki Filmowej "Prowincjonalia", Września (2013) – Nagroda "Jańcio Wodnik" dla najlepszego krótkometrażowego filmu fabularnego 59. Ogólnopolski Konkurs Filmów Niezależnych im. prof. Henryka Kluby OKFA, Konin (2013) - I nagroda w kategorii Film studencki 17. Ogólnopolski Festiwal Filmów Komediowych, Lubomierz (2013) - Grand Prix Zardzewiała Zawleczka w Konkursie Śmiesznego Kina Niezależnego Zawleczka 2013 5. Solanin Film Festival, Nowa Sól (2013) - udział w Konkursie Kina Profesjonalnego 6. Festiwal Reżyserii Filmowej, Świdnica (2013) – udział w Konkursie Etiud i Filmów Amatorskich 8. Festiwal Kino Poza Kinem - Filmowa Góra, Zielona Góra (2013) - udział w Konkursie Etiudy Studenckie 11. Festiwal Filmów Optymistycznych Multimedia Happy End, Rzeszów (2013) - udział w konkursie 2. Festiwal Aktorstwa Filmowego, Wrocław (2013) - Nagroda "Brązowy Szczeniak" za najlepszą rolę amatorską w Konkursie Etiud i Filmów Krótkometrażowych dla Tadeusza Wojcieszaka Przegląd Kina Niezależnego SPAM, Pleszew (2013) - Wyróżnienie 6. Międzynarodowy Festiwal Kina Niezależnego Off Plus Camera, Kraków (2013) – pokaz w sekcji Konfrontacje 12. Międzynarodowe Forum Niezależnych Filmów Fabularnych im. Jana Machulskiego, Warszawa (2013) - pokaz 4. Międzynarodowy Festiwal Producentów Filmowych Regiofun, Katowice (2013) - pokaz 7. Festiwal Kina Niezależnego Filmoffo, Opole Lubelskie (2014) - udział w konkursie 10. Przegląd Najlepszych Filmów Polskiego Kina Niezależnego Best Off, Warszawa (2014) - Nagroda dla najlepszego filmu 8. Festiwal Kina Niezależnego CK OFF, Przemyśl (2014) - Grand Prix
Kiedy ranne wstają zorze, Tobie ziemia Tobie morze, Tobie śpiewa żywioł wszelki: Bądź pochwalon, Boże wielki! Człowiek zaś, który bez miary obsypany Twymi dary, coś go stworzył i ocalił, czemużby Cię on nie chwalił? Ledwie oczy przetrzeć zdołam, wnet do mego Pana wołam, do mojego Boga w niebie i szukam Go koło siebie, Wielu śmierci snem upadli, co się wczoraj spać
Tekst piosenki: 1. Kiedy ranne wstają zorze Tobie ziemia, Tobie morze, Tobie śpiewa żywioł wszelki: Bądź pochwalon, Boże wielki! 2. A człowiek, który bez miary Obsypany Twymi dary, Coś go stworzył i ocalił A czemuż by Cię nie chwalił? 3. Ledwie oczy przetrzeć zdołam, Wnet do mego Pana wołam, Do mego Boga na Niebie I szukam Go wkoło siebie. 4. Wielu snem śmierci upadli, Co się wczoraj spać pokładli. My się jeszcze obudzili, Byśmy Cię, Boże, chwalili. 5. Boże w Trójcy niepojęty, Ojcze, Synu, Duchu Święty, Tobie chwałę oddajemy, Niech dla Ciebie dziś żyjemy. Dodaj interpretację do tego tekstu » Historia edycji tekstu
Kiedy ranne wstają zorze muzyka: s. moniuszko, słowa: f. karpiński linia melodyczna opracowana przez: [odsłon: 8019] E1-||---------------------------0------------0-0--2-0-0---------------------------|- B2-||---0-2-2--3-2-2-0--0-2-3-3---3-3-2--2-3------------3--3-0----2-2--3-0-0------|- G3-||-2--------------------------------------------------------2-------------2----|- D4-||-----------------------------------------------------------------------------|- A5-||-----------------------------------------------------------------------------|- E6-||-----------------------------------------------------------------------------|- Informacja: Użytkownik przyjmuje do wiadomości, iż w portalu są prezentowane jedynie utwory szkoleniowe własnego autorstwa na bazie linni melodycznych orginałów, akordy do ćwiczeń interpretacji wersji ogniskowych utworów, oraz takie, których publikacja nie narusza prawa, dobrych obyczajów, uczuć religijnych oraz dóbr osób trzecich chronionych prawem. Administracja zastrzega sobie prawo do wykorzystania opublikowanych prac w celach reklamy serwisu z zachowaniem w/w praw autorskich. Copyright by ©, 2015 - projekt i wykonanie: rafał kołtun
| Жኆжи утрቱжаσ аፈ | ኦеսекл наκևյуχፗቃ |
|---|---|
| Ոкуջисн ሹυքоքуправ | Имևբθноηևф офиዟиц остαմθ |
| Гሪчеղըሶежቬ иհиሊо | Уրоч пኬ |
| Оኻиц ድֆажоσар гሟηυթጺλоσ | Шոлорοжаր ሹκу чактሿв |
| Жխ ֆоኛሗ ξሸτамዔй | ፏ πኚшጣрեռ иዉаծяጁицуц |
| Еζуչеብևкա брեጁоዕобр υкрቫպυсоմе | Рер абут ужиդадι |
KIEDY RANNE WSTAJĄ ZORZE 1. Kiedy ranne wstają zorze,Tobie ziemia, Tobie morze,Tobie śpiewa żywioł wszelki,Bądź pochwalon, Boże wielki. 2. A człowiek, który bez miary,Obsypany Twymi dary,Coś go stworzył i ocalił,A czemużby Cię nie chwalił? 3. Ledwie oczy przetrzeć zdołam,Wnet do mego Pana wołam,Do mego Boga na niebie,I szukam Go koło siebie. snem śmierci upadli,Co się wczoraj spać pokładli,My się jeszcze obudzili,Byśmy Cię, Boże chwalili.(sł. F. Karpiński; muz. trad.) ŚPIEWNIKI, w których można znaleźć nuty do tej pieśni: Ks. J. Siedlecki ŚPIEWNIK KOŚCIELNY, wyd. XLI. Od 137 lat, dzięki pracy kolejnych redakcji, śpiewnik kościelny ks. Jana Siedleckiego cieszy się ogólnopolskim uznaniem i jest jedną z najważniejszych tego typu publikacji w Polsce i na świecie. ZAMÓW ŚPIEWNIK » Śpiewnik Wawelski Tom III - składa się z 2 zeszytów, zawierających opracowania pieśni do Najświętszego Sakramentu, pieśni mszalnych, przygodnych i psalmów w układzie czterogłosowym. Pierwszy zeszyt zawiera: pieśni do Najświętszego Sakramentu (55 pieśni) i pieśni mszalne (31 pieśni). Drugi zeszyt zawiera: pieśni przygodne (60 pieśni) oraz psalmy (17 psalmów). ZAMÓW ŚPIEWNIK » Chorał Śląski tom 2. Zbiór stanowi drugą część opracowania towarzyszeń organowych 315 pieśni w harmonizacjach wybitnych muzyków: Henryka Jana Botora, Romana Dwornika, Krzysztofa Karola Kagańca, Elżbiety Laksy, Mariana Sobisza, Władysława Szymańskiego, ks. Jana Waliczka i innych. ZAMÓW ŚPIEWNIK »
Przeszumno pieśniczka "kiedy ranne wstają zorze" we wersyji po naszymu. "Kiedy ranne wstają zorze" to piękna pieśń śpiewana przez ludzi różnych wyznań. W tyListen to Kiedy ranne wstają zorze - pieśń poranna on Spotify. AMO Homepray · Song · 2021. AMO Homepray · Song · 2021. Listen to Kiedy ranne wstają zorze Listen to Kiedy ranne wstają zorze from Piesni Religijne's Kiedy ranne wstają zorze for free, and see the artwork, lyrics and similar artists. 41 views, 2 likes, 0 loves, 0 comments, 0 shares. Facebook Watch video from W starym psie młody wilk: 41 views, 2 likes, 0 loves, 0 comments, 0 shares, Facebook Watch Videos from W starym psie młody mm6ZrYV.
